عشق قدیمی

اکنون برایم شبیه تابلویی هستی که تو را به کنج انباری خانه مان پناه دادم

راستش را بخواهی ، خودم را از آن ...

حالا که دانه دانه برف سفید ، موهایم را رنگ میکنند 

و اهل  و عیالی دارم

از همیشه دلتنگ ترم و عجیب هوای عاشقی دارد دلم

پرسه های بی محابا

نفمه های عاشقانه

پسرکی سر به هوا

...

راستی خبرت دهم 

پس از تو 

دیگر

نه بوسه ها ، بوسه شدند و

نه قدم ها عاشقانه

 ....

اگر گذارت به محله قدیمی مان

همان جا که دیدار تازه میکردیم افتاد

مردی در کنجی نشسته و 

به یادت سیگاری دود میکند 

و 

به انتهای خیابانی می اندیشد که 

شاید

روزی

 بی خبر

از آن بگذری...

ش.ح